"A FACT OF ANY SUCCESS POP RECORD," Brian Eno mbantah ing Artforum's summer issue in 1986, "yaiku swarane luwih khas tinimbang struktur melodi utawa kord utawa liya-liyane."Tekane teknologi rekaman lan synthesizer ing wektu iku wis ngembangake palet sonik komposer kanthi eksponensial, lan kapentingan musik ora mung ing melodi, serialisasi, utawa polifoni, nanging ing "terus-terusan ngurusi tekstur anyar."Sajrone telung puluh taun kepungkur, komposer, seniman visual, lan turntablist luar biasa Marina Rosenfeld wis mbangun perpustakaan dubplates-sing langka, babak aluminium regane dilapisi ing laquer lan incised karo lathe digunakake minangka test pressings mati kang vinyl kanggo massal-distribusi. disalin-sing nyimpen bagean-bagean komponen lanskap sonik sing béda: piano tinkling, swara wanita, gelombang sinus, snaps, crackles, lan pops.Potongan-potongan komposisi sing wis rampung uga mlebu ing cakram alus iki, ing ngendi, sajrone muter bola-bali, dheweke mlengkung lan alur kasebut mudhun.(Rosenfeld kontemporer Jacqueline Humphries nerjemahake lukisan lawas dheweke menyang garis asciicode lan silkscreens menyang canvases anyar ing tumindak analog padha komprèsi informasi).Kanthi scratching lan nyampur ing loro geladhak dheweke, kang diterangake minangka "mesin ganti, alkemis, agen saka loro Ambalan lan owah-owahan," Rosenfeld deploys dubplates kanggo akeh ends musik.Swara, sanajan ora persis pop, mesthi dikenali dhewe.
Mei kepungkur, turntable Rosenfeld ketemu karo synthesizer modular musisi eksperimen Ben Vida kanggo improvisasi ing Galeri Fridman kanggo ngrayakake rilis rekaman kolaborasi Feel Anything (2019).Sanadyan nggunakake instrumen tradisional, lan cara Vida iku diametrically gantos kanggo Rosenfeld kang;nalika dheweke mung bisa nggambar ing perpustakaan conto sing wis direkam (turntable, ing tembung dheweke, "ora nindakake luwih saka muter apa wis ana"), kang synthesizes saben swara urip.Mlaku-mlaku metu saka wong akeh, wong loro padha lungguh ing mburi rig dhewe-dhewe.Ing wawancara, Vida lan Rosenfeld negesake manawa ana wong sing kudu miwiti pertunjukan sajrone pagelaran improvisasi, ora ana seniman sing mimpin liyane.Ing wengi tartamtu iki Rosenfeld munggah, noleh menyang Vida, lan takon: "Apa sampeyan wis siyap main?"Manthuk-manthuk ing pangling, padha mati.Prentah Rosenfeld babagan dek lan piring kasebut ora pati jelas, kabecikan sing gampang dibuktekake kanthi tenang nalika dheweke entuk asetat liyane utawa menehi tombol volume guncangan sing kuat banget supaya meh bisa ngalahake gelas banyu.Ora ana apa-apa ing ekspresi dheweke nuduhake kuwatir yen bisa tiba.Ing meja sing cocog sing ana ing jarak sawetara meter, Vida coaxed blips lan nada sing ora bisa diterangake saka synthesizer hulking kanthi njiwet cilik lan manipulasi kerusuhan kabel tembelan sing warni.
Limalas menit pisanan, ora ana pemain sing katon saka instrumen.Nalika Rosenfeld lan Vida pungkasanipun ngakoni saben liyane padha nindakake supaya momentarily lan tentatively, kaya wegah ngakeni complicity ing tumindak nggawe swara.Wiwit 1994, nalika dheweke pisanan ngentasake Sheer Frost Orchestra karo pitulas bocah-bocah wadon sing main gitar listrik ing lantai nganggo botol cat kuku, praktik Rosenfeld wis interogasi hubungan inter- lan intra-pribadi para pemain sing asring ora dilatih lan pamirsa sing ditawan lan nganut subyektivitas. saka gaya.Kapentingan dheweke dumunung ing apa sing didiagnosa negatif dening John Cage eksperimental ur minangka kecenderungan improvisasi kanggo "mulih menyang sing disenengi lan ora disenengi, lan memori," kayata "ora teka ing wahyu apa wae sing ora dingerteni. ”Instrumen Rosenfeld makaryakke langsung liwat mnemonic - dubplate sing ora ditandhani minangka bank memori musik sing paling efektif disebarake dening wong sing paling akrab karo isine.Pancen, dheweke asring nggunakake conto piano sing wicaksana, instrumen sing dilatih kanthi klasik, kaya-kaya nggali para pemuda sing ditindhes.Yen improvisasi kolektif kira-kira kaya obrolan ing ngendi kabeh pihak ngomong bebarengan (Cage dibandhingake karo diskusi panel), Vida lan Rosenfeld ngomong nganggo idiom sing ngakoni masa lalu lan akeh instrumen.Tabrakan jagad swara, sing diasah sajrone kinerja lan eksperimen pirang-pirang taun, mbukak lanskap tekstur anyar.
Nalika lan kepiye miwiti, kapan lan kepiye mungkasi - iki minangka pitakonan sing nggawe improvisasi uga hubungan interpersonal.Sawise kira-kira telung puluh lima menit saka anget, sputtering sonority, Rosenfeld lan Vida rampung karo dipikir, manthuk, lan chuckle ing impossibility saka kesimpulan nyata.Anggota penonton sing antusias njaluk encore.“Enggak,” jawab Vida."Iki ngrasa kaya pungkasan."Ing improvisasi, raos asring kasunyatan.
Marina Rosenfeld lan Ben Vida tampil ing Galeri Fridman ing New York tanggal 17 Mei 2019, nalika rilis Feel Anything (2019).
Wektu kirim: Sep-13-2022